"Hoogbegaafd? Jij? Rot toch op man."

 

Ja, sorry, hoogbegaafd, ik. Nee, ik stel me nooit zo voor. “Hallo, ik ben ccknars, vader, trainer en zo hoogbegaafd als het maar zijn kan.” Het staat ook niet op mijn cv en ook niet in mijn medisch dossier. Het officiële stempeltje heb ik nooit gekregen. Toch hoort het bij me.

 

En dat vind ik maar niks.

 

Ik noem mezelf niet hoogbegaafd om meerdere redenen. Ten eerste: omdat ik het niet kan bewijzen. Ik weet niet eens of ik wel echt hoogbegaafd ben. Op mijn zesde, in 1986, ben ik “gewoon, in het dorp” onderzocht, hoogbegaafd verklaard door iemand die het voor het zeggen had op psychologisch of pedagogisch gebied, een klas hoger geplaatst en… dat was het dan. Je bent een erg slim jongetje, veel plezier ermee. Geen certificaat, geen rapportage, geen aantekening in mijn medisch dossier – niets. Niemand kan me vertellen hoe ik precies getest ben, en of er een IQ score uitkwam. Alsof je de elfstedentocht hebt uitgereden en één stempeltje mist:

 

“Jij, hoogbegaafd? Dat zeggen er zoveel, laat maar eens zien dan.”

 

Een tweede reden om me niet hoogbegaafd te noemen: het schept hoge verwachtingen. Mensen verwachten bovengemiddelde prestaties en die leverde ik op school ook. Ik was een goede leerling, fietste zo door de basisschool heen en ook in de brugklas hoefde ik nooit te leren. Pas in de tweede van het gymnasium moest ik voor het eerst écht leren leren.

 

“Hoezo, je weet niet hoe je moet leren? Stel je niet aan, dat doe je al jaren.”

 

Nog zo’n reden om mijzelf niet hoogbegaafd te noemen: het schept hoge verwachtingen. Ja, nogmaals diezelfde reden, maar nu door de belachelijk hoge eisen die ik zélf aan mijn eigen prestaties stel. Ik moet iets in één keer kunnen en ik moet het meteen perfect kunnen, anders doe ik het niet. Zo denk ik, omdat het vroeger ook altijd zo ging. Ik ben niet anders gewend, en als het eens niet perfect was, kreeg ik dat ook te horen:

 

“Een 8? Waarom heb je maar een 8?”

 

Ik moet er direct in kunnen uitblinken, want dat deed ik altijd en dat werd van mij verwacht. En dat verwacht ik nu vaak nog steeds van mezelf.

 

Toen een vriend, vanuit het niets, aardig gitaar bleek te kunnen spelen, borg ik m’n vers aangeschafte gitaar op. Waarom zou ik alsmaar blijven oefenen terwijl hij het in één keer al beter kon?

 

“Zo zonde! Daar kun je toch juist van leren?”

 

Toen een andere vriend mij vroeg illustraties voor zakelijke websites te maken, klapte ik dicht. Zo veel gepubliceerde tekenaars deden dat ook, daar kan ik me toch niet mee meten?

 

“Vroeger lukte jou toch alles? Hou nou eens op met die valse bescheidenheid.”

 

“Je zou gewoon eens moeten doorzetten, oefening baart kunst.”

 

“Ik snap niet waarom je niet verder bent gaan studeren. Jij kon toch zo goed leren?”

 

En daar zit hem het grote probleem: ik wíl dat allemaal niet. Alsmaar uitblinken, alleen maar omdat ik daar slim genoeg voor ben. Iets doen, alleen maar omdat het kan. Het voelde zo zinloos en het ging me zo tegenstaan. Dus ik stopte er mee. Dag verwachtingspatroon!

 

Hallo, klassiek onderpresteren.

 

Hoogbegaafd, ik? Ik kan het niet bewijzen en ga dat ook niet doen. Maar zo ben ik wel bestempeld. En of dat nou het officiële stempel is of niet, maakt niet uit. Want het verwachtingspatroon was er in mijn kindertijd niet minder om.

 

Nu, 25 jaar na de constatering “hoogbegaafdheid”, kom ik er voor het eerst in jaren weer voorzichtig voor uit. Maar hardop nadenken wat ik er de rest van mijn leven mee aanmoet? En of ik er eigenlijk wel iets mee moet doen?

Daar wacht ik nog even mee.

Posted via email from Jeffrey's posterous

ccknars en de Mysterieuze #Spooktrein

ccknars en de mysterieuze #spooktrein

Ik hou van treinen. Heb in de afgelopen jaren een hoop meegemaakt op, om, bij en door het spoor. Bijna allemaal neutrale of positieve ervaringen. Weinig negatieve. Nou ja, vertraging is vervelend. En ok, de A32 lightrail was een verschrikkelijk treinstel en de gereviseerde Plan T's zo mogelijk nog erger. Maar ik hou van treinen en zoals dat gaat met liefde, die mindere kanten neem je voor lief. En anders knars je wat met je tanden.

Ik hou van de muziek van Therapy?. Heb vanaf 1994 een hoop meegemaakt waarbij Therapy? de soundtrack was voor feest, frustratie, plezier of verwerking. Bijna allemaal goede albums. Weinig slechte. Nou ja, Shameless was een wat overbodige ode aan de Ramones. En ok, hun laatste platen boeiden me iets minder. Maar ik hou van Therapy? en zoals dat gaat met muzikale liefde, de mindere nummers neem je voor lief. En anders heb je altijd nog hun briljante song Teethgrinder.

Gistermiddag zat ik op mijn werk in Amsterdam, toen ik een kaartje aangeboden kreeg voor een concert van Therapy? diezelfde avond. Oók in Amsterdam. Woohoo! Ik probeer al 16 jaar een concert van Therapy? bij te wonen, maar er rust een soort vloek op mij en Therapy? concerten. Er gebeurt altijd wel íets waardoor ik het concert misloop. Mooi dat dat dit keer niet gaat gebeuren! Ik besloot om na werktijd snel naar huis te treinen, daar m'n laptop te dumpen, m'n kinderen een nachtkus te geven en m'n oude Therapy?-shirts uit de kast te trekken. Krappe planning, maar vast geen probleem. Toch?

Toch.

Spooktrein
De trein naar huis was de inmiddels beruchte Spooktrein. Met ruim 100 man in een sprinter die elk station voorbij raast, zonder dat je weet wat er aan de hand is, is niet zo fijn. Dit zal over een tijdje vast een van m'n favoriete sterke verhalen worden op feestjes ("hey Knars, vertel nog eens van die keer dat je in de spooktrein zat!"). Maar dat de machinist de noodrem weet uit te schakelen (daar leek het althans op) was toch wel wat beangstigend.

In het donker, in de mist, in een schijnbaar op hol geslagen trein. Mooie setting voor een thriller. Stiekem genoot ik daar wel van.

Het meest bizarre moment van die rit? Uiteindelijk had ik via 112 de spoorwegpolitie gesproken. ZIj verzekerden mij dat de Treindienstleiding de trein zouden laten stoppen op Gouda Goverwelle. of ik dit misschien aan mijn medepassagiers kon doorgeven, ter geruststelling? Dat was helaas niet zo geloofwaardig omdat we op datzelfde moment Gouda Goverwelle voorbij denderden...

Op Gouda stopte de spooktrein alsnog. Hoe veelzeggend was het dat de CTA's (die witte kasten waarop je kan lezen welke trein er aankomt en op welke stations hij nog stopt) stond ingesteld op "Intercity"? Toen we vanaf Amsterdam Amstel vertrokken was de tekst op dat bord overigens "Ontregeld treinverkeer", ook al zo treffend :-)

Therapeutisch naar Therapy? ...of wéér niet?
Niet veel later maakte ik de reis terug naar Amsterdam, voor het concert van Therapy? in de Melkweg. Het duurde erg lang voor we er waren door vertraging op het spoor. De voettocht naar de Melkweg via het Rembrandtplein (huh?) bracht ons nog op tijd binnen om een stuk of 6 nummers mee te maken.
Yes! De vloek is doorbroken. Ik heb Therapy? éindelijk live gezien. Al was het dan maar voor een half uur, het was wel een erg goed half uur. En, terwijl ik daar in m'n uitgedragen Teethgrinder t-shirt stond te genieten, was het slotnummer ook datzelfde 'teethgrinder'. Een nummer waar ik al sinds 1994 gek van ben.

Wat een geweldig stukje concert.
Wat een bizarre treinreis.
Wat een gedenkwaardige avond!

"Be careful what you wish for..."
Om de dag af te ronden gingen we weer met de sprinter terug naar Gouda, terug naar huis. Toen die vertraging opliep betrapte ik mezelf erop dat ik zei: "ik wou dat dat ding eens een keer doorreed."

De Therapy?-vloek is verbroken, ik hoop niet dat ik met die sprinters nu een nieuwe over me heb afgeroepen :)

met grote dank aan Jelles @bzzzzt voor het concertkaartje

Posted via email from Jeffrey's posterous